wszystkie wpisy pod znakiem stoutów
W zasadzie to za każdym razem powinien wklejać standardową formułkę, że stouty to moja ulubiona grupa gatunków piw. Od stoutów zacząłem poznawać bogactwo piwnej kultury, jak również od stoutów zacząłem domowe warzenie piwa. Nie sprawdzałem tego, ale jestem pewien, że stosunkowo najwięcej recenzji piw na moim blogu opisuje właśnie irlandzkie czarne złoto w różnych konfiguracjach.
Skoro zamierzam pisać cały tydzień na jeden temat to warto by było zacząć od trzęsienia ziemi. I dzisiaj będzie jedno takie piw. Ale zacznę od irlandzkiego Carlow (ps. Stout uwarzony przez Carlow i Pintę jest kapitalny).
O’hara’s Leann folláin Extra Irish Stout
Piana: Bujna, drobno pęcherzykowata, stosunkowo trwała, brązowa. Opada wolno do cienkiego dywanika.
Barwa: Stout, tak jak być powinno.
Zapach: Generalnie jest mało intensywnie. Lekki biszkopt, słody palone, trochę estrów owocowych, wanilia.
Smak: Wytrawne, równie mało smaku co aromatu. Zaczyna się od średniej pełni i słodowości, w tle przewija się lekka ziarnostość. Drugi akord to już wanilia, estry owocowe, czekolada i kawa. Finisz dosyć aksamitny, o kontynuacji smaków kawowych i czekoladowych. Bardzo krótki.
Nie jest to przeambitne piwo i takim ma nie być. Ot, mocniejsza wersja, ale nadal sesyjna i „pubowa”. Spokojnie można przy nim spędzić wieczór w towarzystwie. Standardowego stouta od Carlow Brewing testowałem tutaj.
Piwo na które bardzo się czaiłem, przez wiele zestawień uznawane za najlepszego stouta na świecie. Dzięki Majk!
Goosle Island Bourbon County Brand Stout 2012
Wystarczy lekko rozszczelnić kapsel, by od razu zaatakował nas aromat bourbonu. Zapowiada się przegenialnie.
Piana: Bujna, idealna, kremowa, drobno pęcherzykowata, brązowa, oblepia szkło.
Barwa: Asfalt, mazut, olej z diesla po 10 latach jeżdżenia bez wymiany.
Zapach: Bourbon, beczka, kawa, czekolada, praliny, wanilia, potężna słodowość. Chciałbym mieć takie perfumy.
Smak: Oleista, aksamitna pełnia. Pije się prawie jak kisiel. Niskie wysycenie, mimo wysokiej piany. Pierwszy akord to pełnia, słodowość, aksamitność i bourbon. W drugim pojawia się kawa, gorzka czekolada, praliny, bourbon, wanilia, likier kawowy i orzechy. Finisz absolutnie i świetnie zbalansowany. Jest tutaj wszystko co dobre z poprzednich akordów. Pojawiają się jeszcze nuty palone, ich cierpkość oraz wyczuwalna „drewnianość”. Potężnie rozgrzewa w żołądku, ale dopiero w nim. Co przy 15% jest sztuką.
Zdecydowanie najlepszy stout jaki piłem w życiu, a trochę już ich wypiłem. Jest idealny, nie jestem w stanie wymyślić co można by w nim zmienić. Chciałbym mieć karton butelek, leżakować je i sprawdzać co jakiś czas jak się zmienia. Jeżeli będziecie mieli możliwość zakupić – jest wart każdych pieniędzy.
Na koniec dzisiejszego wpisu piwo o jednej z dziwniejszych nazw.
Evil Twin Brewing Christmas Eve At New York City Hotel Room
Strasznie dużo osadu drożdżowego.
Piana: Drobno pęcherzykowata, średnio bujna, brązowa, dosyć szybko opada i oblepia szkło.
Barwa: Smoła.
Zapach: Fajnie czuć udział słodów jasnych, ciemnych i palonych, do tego lekka wanilia, czekolada mleczna, trochę kawy. Estry owocowe. Mimo, że pozwoliłem się mocno ogrzać efekt nie jest aż tak powalający.
Smak: Niskie wysycenie, wysoka pełnia. Dosyć aksamitne. Pierwszy akord to słodowość, pełnia i odczucie gładkości. W drugim pojawia się czekolada, kawa, wanilia i estry owocowe. Finisz głównie palony, z wyczuwalną nutą gorzkiej czekolady i kawy.
Nie jest to jakoś szczególnie wybitne piwo. Nie jest też oczywiście źle, ba jest zupełnie przyzwoite. Ale tylko tyle, a po świetnych opiniach spodziewałem się czegoś lepszego. Trochę zbyt mało wszystkiego. Nie zmienia to jednak faktu, że jest zbalansowane, aksamitne, pijalne, a alkohol jest zmyślnie ukryty. Nie ma po prostu tego „czegoś”
I to na dzisiaj by było na tyle. Uprzedzając pytania – nie, te piwa nie były testowane jednocześnie i w takiej kolejności ;)
Z kolei jeżeli chcesz zobaczyć recenzje innych stoutów to zapraszam tutaj.