Nøgne Ø w trzech odsłonach.
Strasznie nam się skurczył świat w ciągu ostatniego roku. Szczególnie, jeżeli chodzi o kwestię dostępności do piw z uznanych, światowych browarów. Co w wielu przypadkach oznacza, że można zweryfikować marketing szeptany i zderzyć się z rzeczywistością.
Nie mogłem oczywiście nie kupić piw z tego konkretnego norweskiego browaru. Ileż to się nasłuchałem i naczytałem jakie to cymesy i delicje. Normalnie jak w przypadku Brew Doga ze 2 lata temu. Najlepsze piwa na świecie po prostu.
Sprawdźmy zatem.
Na pierwszy ogień idzie stout. Jakżeby inaczej.
Nøgne Ø Havrestout
Piana: Bardzo bujna, drobno pęcherzykowata, co ciekawe barwą sugeruje raczej Imperial Russian Stout niż owsianego o mocy 4,5%. Opada do cienkiego dywanika, ale nie oblepia szkła.
Barwa: Stout.
Zapach: Lekkie nuty czekoladowe, wanilia, estry owocowe, lekka lukrecja i słodowość. Po ogrzaniu wychodzą delikatne nuty drewniane.
Smak: W zasadzie to ze smutkiem muszę stwierdzić, że nic specjalnego. Wodniste, nie ma podbudowy owsianej. Brakuje też aksamitności, piwo jest kwaskowate, szczypiące. Pierwsze nuty to wspomniana wodnistość, ratowana lekką słodowością. Praktycznie od razu wchodzi kwaskowatość, bardzo delikatne nuty czekoladowe, waniliowe, w tle ledwo wyczuwalna kawa. Finisz kwaskowato-goryczkowy, niezbalansowany, lekko palony.
Rozumiem, że to piwo ma 4,5%, ale bez przesady. Nie jest warte tych pieniędzy. Chcecie owsianego stouta, kupcie Dobry Wieczór z Pinty.
Drugiego na liście piwa już raczej nie zrobią w tym roku. Niemcy mieli fatalny zbiór chmielu, szczególnie jeżeli chodzi o nowe odmiany.
Nøgne Ø Mandarina IPA
Piana: Praktycznie idealna, lekko przybrudzona. Wolno opada i w przeciwieństwie do stouta znaczy szkło.
Barwa: Ciemny bursztyn. Mimo, że odstało kilka dni w lodówce jest mocno zmętnione.
Zapach: Połączenie nut ziołowo-trawiastych z lekką żywicznością, cytrusami – głównie tytułowymi mandarynkami. Do tego lekka podbudowa słodowa. Niby opis nie jest zły, ale w praktyce jest dosyć mdłe. W sumie pachnie trochę jak Citrosept w rozpuszczony w mocnej herbacie.
Smak: Pełnia i stosunkowo niskie wysycenie. Początkowa solidna słodowość przechodzi w ulotne posmaki cytrusowe, żywiczne i ziołowe. Finisz o dziwo dosyć aksamitny, okrągły, lekko pieprzny. Spodziewałem się solidnego uderzenia goryczki, a tutaj nic takiego nie nadchodzi. Powiem więcej, goryczka jest bardzo niska.
Nie jest to złe. Goryczka zaskakuje tym, że prawie jej nie ma. Czy piwo jest jakoś szczególnie urywające dupę? Nie. Czy kupiłbym jeszcze raz? Nie.
W ostatnim z opisywanych precjozów użyto 13 odmian chmielu z całego świata – Northern Brewer, East Kent Goldings, Saaz, Aurora, Moteueka, Mandarina, Nelson Sauvin, Citra, Cascade, Simcoe, Chinook, Stella, Pacific Gem.
Nøgne Ø GPA – Global Pale Ale
Piana: Początkowo bujna, ale bardzo szybko przechodzi w duże pęcherze. Wygląda cokolwiek niewyjściowo.
Barwa: Ciemny bursztyn, mocno opalizujące.
Zapach: O, zdecydowanie ton nadają amerykańskie chmiele. Dominują nad całą resztą. Są cytrusy, żywice, lekka ziołowość. W sumie bardzo fajny i przyjemny aromat. Wyszło typowe American IPA o zbalansowanym i zachęcającym aromacie.
Smak: Chmiele dają o sobie znać już na samym początku. Piwo jest estosunkowo wytrawne, o średnim wysyceniu. Słodowości towarzyszą od początku nuty cytrusowe i żywiczne. Zaraz potem w drugim akordzie wchodzi jeszcze lekka trawiastość i nuty ziołowe. Finisz wytrawny, lekko alkoholowy i o średnim poziomie goryczki.
Najfajniejsze i najbardziej pijalne z tych trzech piw. Przyjemne, sesyjne wręcz. Podobne do Rowing Jacka, aczkolwiek jest bardziej pełne.
I to by było na tyle. Nie wątpię, że piwa, których nie próbowałem mogą być jak najbardziej OK. Ale z tych trzech mogę z czystym sercem polecić tylko GPA.